Αρμονική Βιοανάδραση Rife DLE

This post is also available in: Αγγλικα, Κινεζικα, Γαλλικα, Γερμανικα, Ιταλικα, Ισπανικα, Ουγγρικα, Ινδονησιακα, Πορτογαλικα, Ρουμανικα

Αρκετές νέες λειτουργίες στη μονάδα συχνότητας CoRe επιτρέπουν το συνδυασμό της παλαιάς ιδέα της αρμονίας με βάση τα συστήματα γεωμετρίας, τον αριθμό και τις αναλογίες που βρίσκονται στη φύση, με τον πολύ επιτυχημένο αλγόριθμο σάρωσης του CoRe – τώρα είναι πάλι διαθέσιμες για δωρεάν λήψη για χρήστες της Έκδοσης 6 S2:

για να το κάνετε αυτό πηγαίνετε στο http://energy-medicine-software.com/

και κατεβάστε την τελευταία μεταγλώττιση κώδικα π.χ. την 490 – και είστε έτοιμοι
(μια γενική επισκόπηση της λειτουργίας θα βρείτε και εδώ https://energetic-medicine.com/rife-frequenc-therapy-healing/)

Η όλη ιδέα της παραδοσιακής θεραπείας Rife ήταν να βρει την συγκεκριμένη συχνότητα για να ανατινάξει τον εχθρικό ιό ή βακτήρια – Η Rife το ονόμασε αυτό MOR (mortal oscillatory rate), ρυθμός θανατηφόρας ταλάντωσης – η αλλοπαθητική ιατρική ενέργεια που έχει ως βάση της τη φιλοσοφία της εξάλειψης του ό, τι δε θεωρείται καλό.
Αυτή η τεχνολογία και η φιλοσοφία βασιζόταν πάντα μόνο στις συχνότητες που ελήφθησαν από παλιούς δίσκους των οποίων οι συχνότητες είχαν λειτουργήσει στο παρελθόν για μια συγκεκριμένη ασθένεια
Η θεραπεία Rife λειτουργεί με βάση τη διέγερση των αυτο-επουλωτικών ικανοτήτων του σώματος – όπως ακριβώς το ζεστό και κρύο ντους μας κάνει πιο ζωντανούς – έτσι και οι ενεργητικές συχνότητες διεγείρουν μεγαλύτερη ζωντάνια.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=e7cyDFegqTY[/youtube]

Φέρνοντας μαζί την παραδοσιακή γνώση με τη διαισθητική ικανότητα η οποία οδηγεί σε λήψη αποφάσεων με βάση μια σύνδεση με το πληροφοριακό πίνακα. Η χρυσή τομή είναι μία από τις πιο κοινές αναλογίες που ευνόησε η εξέλιξη ή, ενδεχομένως, υπήρξε μέρος των αρχών σχεδιασμού της εξέλιξης – αλλά σίγουρα δεν είναι η μόνη σημαντική αναλογία που υπάρχει στη φύση. Χρησιμοποιώντας τον αλγόριθμο του CoRe για εύρεση της πιο συντονισμένης βάσης για το δυο των συχνοτήτων από τις οποίες η δεύτερη έχει για παράδειγμα μια σχέση χρυσής μέσης με την πρώτη – με αυτόν τον τρόπο συγχωνεύει τη διαίσθηση που βασίζεται στη σύνδεση με τον πληροφοριακό πίνακα και η οποία προσομοιώνεται από τον αλγόριθμο του CoRe και αριστερά η γνώση του εγκεφάλου με βάση την εμπειρία των αιώνων που λέει πως ορισμένες αναλογίες είναι ιδιαίτερα σημαντικές. Αυτές οι σημαντικές αναλογίες μπορεί να είναι είτε μουσικές αναλογίες κλίμακας ή μαθηματικές αναλογίες που βασίζονται σε ορισμένες εξαιρετικές σειρές – και οι δυο έχουν πλέον ενσωματωθεί στη Διπλή μονάδα συχνότητας του νέου CoRe. Η μετακίνηση είναι ένα πρόσθετο μέσο για τη δημιουργία παρεμβολών μεταξύ των δύο ημισφαιρίων καθώς τα κανάλια κινούνται μεταξύ δεξιού και αριστερού αυτιού με την προκαθορισμένη διάρκεια.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=jTcrjxok0lE [/ youtube]

Πιστεύω ότι η ιατρική του μέλλοντος θα συνδυάζει την ομορφιά (πληροφορίες) που είναι σύμφυτη σε όλα – η Φυσαρμόνικα Mundi και η Ενέργεια σε ένα συνδυασμό όπου υπάρχει αμοιβαία υποστήριξη

– Να μια πολύ ωραία σχετική οπτικοακουστική εισαγωγή:

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=P0tLbl5LrJ8[/youtube]

Η μουσική είναι δυνατή μόνο μέσα από την ένταση των χορδών – αυτό είναι ένα άλλο παράδειγμα για την κατάσταση του DLE ανάμεσα στις πολικότητες. Ένταση την οποία το New Age θέλει να απορρίψει ως μια μορφή του στρες επί το πλείστον, είναι στην πραγματικότητα η βάση της υγείας και της ικανότητας για απήχηση.

Από την αρχή μας λέγεται πως η μουσική χειροτονήθηκε χάρη στο σιωπηρό δόγμα των αντιστοιχιών. Η ιδέα ότι όλα τα πράγματα ενώνονται με ένα αδιάσπαστο δεσμό (inviolato vinculo) απηχεί μια στροφή που βρέθηκε στον Τίμαιο του Πλάτωνα:

Από τα υλικά αυτά (τα στοιχεία), τέτοια σε είδος και τέσσερα στον αριθμό, το σώμα του Σύμπαντος εναρμονίστηκε με την αναλογία και ήρθε σε ύπαρξη. Οι συνθήκες αυτές του εξασφάλισαν Αρμονία, έτσι ώστε με το να είναι ενωμένα σε ταυτότητα με τον εαυτό τους, έγινε αδιάσπαστα από κάθε παράγοντα, εκτός από αυτόν που τα συνέδεσε μεταξύ τους.

Ο άρρηκτος δεσμός, τόσο για τον Fludd όσο και για τον Πλάτωνα, ήταν η αναλογία. Ήταν με την αναλογία που, όπως συνδέθηκε όμοιο με όμοιο, όπως ο Μακρόκοσμος σχετίζεται με τον Μικρόκοσμο. Ο Fludd παρουσιάζει αυτή την ιδέα σε monochordum humaniae του μικρόκοσμου. Σε αυτή την άποψη, ο άνθρωπος, ο μικρόκοσμος και διάφορα μέρη του, ανατομικά, ψυχικά και πνευματικά, είναι εναρμονισμένα με μια άρρηκτη αλυσίδα, δηλαδή η χορδή και οι διάφορες αρμονικές αναλογίες της.

από το Louis Charpentier:

Εάν πρόκειται να διαρκέσει, ένα Γοτθικό μνημείο απαιτεί τέλεια προσαρμογή μεταξύ βάρους και ώθησης – το βάρος που δημιουργεί η ώθηση γίνεται η ίδια η άρνησή της. Η δραστηριότητα στην πέτρα είναι ως εκ τούτου σε μια κατάσταση συνεχούς έντασης την οποία η τέχνη του πρωτομάστορα είναι να συντονίσει σαν μια χορδή της άρπας. Για ένα Γοτθικό καθεδρικό ναό ένα μουσικό όργανο για ομοιότητα.

Ο Κέπλερ διερεύνησε σε βάθος τον ακουστικό χώρο μέσω του πειραματισμού. Οι οπαδοί του Πυθαγόρα περιόρισαν το μουσικό τους σύστημα στα τρία χρονικά διαστήματα που αναφέρονται παραπάνω. Ο Κέπλερ προσπάθησε να καθορίσει όλες τις πιθανές αρμονικές αναλογίες για τον ήχο, και να διερευνήσει τις αιτίες τους στον τομέα της γεωμετρίας και των μαθηματικών.

Αντικρούοντας τις μουσικές θεωρίες των αρχαίων Ελλήνων, ο Κέπλερ έθεσε το ερώτημα κατά πόσο υπάρχει πραγματικά μια “μονάδα” ή το “ένα” κοινό σε όλα τα αρμονικά τμήματα της χορδής – μήπως υπάρχει ένα μικρότερο χρονικό διάστημα ή «κοινό στοιχείο» από το οποίο κάθε άλλο αρμονία θα μπορούσε να κατασκευαστεί;

Ο Κέπλερ διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε.

Προσπάθειες να βρεθεί ένας «κοινός παράγοντας” άφησαν μικρές διαφορές, όπως 1/81 της οκτάβας (που ονομάζεται το συντονιστικό κόμμα σς μουσικούς όρους) μεταξύ των αρμονιών. Χωρίς κάποιο σύστημα “επαναφοράς” για την προσαρμογή των διαφορών αυτών, τα “κόμματα” συσσωρεύονταν σε ένα όργανο που βασιζόταν σε ίσα βήματα, όπως το πιάνο, ρίχνοντας τις αρμονίες εκτός όσο κάπιος συνέχιζε πάνω στην κλίμακα.

Ο Vincenzo Galilei (1520-1591), πατέρας του Galileo Galilei και θεωρητικός της μουσικής, υπερασπίστηκε ένα σύστημα ίσης ρύθμισης που «μοίραζε τη διαφορά”, τα “κόμματα” που εκπροσωπούνταν, προκειμένου να διευκολυνθεί η σύνθεση και η απόδοση στο πιάνο.

Ο Κέπλερ θεωρούσε την ιδέα αυτή ως απλοϊκή και λανθασμένη. Πίστευε πως έπρεπε να βρεθεί ένα πιο κομψό σύστημα για τη ρύθμιση.

Ακριβώς όπως οι πλανητικές τροχιές δεν βασίστηκαν σε τέλειους κύκλους, οι αρχές που διέπουν την αρμονία δεν θα μπορούσε να μειωθεί σε μουσικά “άτομα” χωρίς να θυσιάσει την αληθινή συνήχηση.